Bruce en zijn chicks

Dit is een verhaal over onze kippen, de haan Bruce en zijn chicks en dat vraagt een kleine inleiding. Wij wonen in het buitengebied van een dorp en onze buren bevinden zich buiten ons directe gezichtsveld. Gluren naar de buren zit er dus niet in. Dat heeft tot gevolg dat als wij bijvoorbeeld op een camping staan – en dat hebben we veel gedaan toen de kinderen klein waren - wij onze kamperende buren, laten we zeggen met grote belangstelling volgden en om eerlijk te zijn ook van harte van commentaar konden voorzien. Een zomers pleziertje van maar 2 weken ontstaan uit sociale deficiëntie. Het kan ermee door lijkt me. Voor de rest van het jaar zijn we spiritueel, moreel en ethisch hoogstaande burgers.
Maar terug naar de kippen – met voorgaande achtergrond in gedachten valt het makkelijk te begrijpen dat onze kippen veel van onze aandacht opeisen en dat er ook allerlei interpretaties en speculaties over hun gedrag tussen ons worden uitgewisseld.

Nu moet er helaas nog een andere kleine lus gemaakt worden om de vele en diepe dimensies van dit verhaal helemaal te kunnen doorgronden en dat is het warmhartige contact dat onze familie heeft met dieren. Onze kleinzoon Elias (net 2 jaar geworden) zou je als een culminatie van deze familieliefde voor dieren kunnen beschouwen. Een van de eerste communicatieve stemuitingen van hem was het imiteren van de kukel van Bruce de haan. Elias komt ook geregeld voor ons staan en maakt dan een dierengeluid (soms samengaand met een bijpassende beweging) en wij moeten dan raden welk dier hij uitbeeldt – hij doet dit vaak zo innemend en precies dat als jij het zou zien je voor eeuwig met de schepping verzoend zou zijn. Met name zijn versie van de pinguïn is er een die sterk verlichtend werkt op elke vorm van zwaarmoedigheid (er is eigenlijk al veel werk voor kleine Elias te doen in de grote wereld). Welnu, wij houden dus van dieren en zien ze als jofele medebewoners van deze schepping.

Terug naar de kippen. We hebben met groot genoegen enige generaties krielkippen gehad, maar daar was de buizerd die bij ons in het bos woont ook een liefhebber van en uiteindelijk heeft hij, toen hij de smaak van kriel eenmaal te pakken had, korte metten gemaakt met de laatste generatie. We hebben vervolgens besloten grote kippen aan te schaffen, ondanks onze liefde voor die kleine scharrelaars die tenminste nog kunnen vliegen.
Met het gezin zijn we naar een goed aangeschreven handelaar in pluimvee getogen en hebben daar tot de lichte verbazing van de verkoper van alle grote rassen één exemplaar uitgekozen. Bruce de haan is van een Amerikaans ras, Brünhilde is Duits, Abygail Engels, Charlotte Frans en Mathilde is een Nederlandse Lakenvelder (en zeer conform de internationale verhoudingen wat kleiner dan haar buitenlandse zusters).

Nu ben ik echt klaar met alle inleidingen en kom tot de kern van de zaak. Bruce is een reus van een haan en hij houdt er gewoon van. Hij is een liefhebber. Hij neemt zijn taak als haan volledig serieus en heeft, laten we zeggen een sterke drang tot internationale integratie. En dat mag in dit geval dus ruim geïnterpreteerd worden. De manier waarop valt echter enigszins buiten de gangbare normen en waarden die wij collectief ons met vallen en opstaan aan het eigen maken zijn. Hij is uiterst dominant, levert binnen 3-5 seconden en hij houdt de dames met zijn snavel stevig in het gelid (de woordkeus is hier wat ongelukkig). De dames nemen ook geregeld een sprintje om uit het zicht van Bruce te komen, maar Bruce blijft taakbewust en hij volgt de wetten van de schepping strak - duidelijk zonder er veel vragen bij te stellen over de manier waarop (en hij rent de dames er makkelijk uit).

Charlotte (een favoriet van Bruce) is sinds enige tijd broeds en je kunt echt aan haar merken dat ze geniet van haar rust – ik bedenk me nu dat ik niet eens gecontroleerd heb of ze wel op eieren zit. Maar dus vanmorgen bleek ook Mathilde een plekje gevonden te hebben waar ze op haar eigen (kleine) eieren zat, konden we Brünhilde niet vinden en was Abygail enorme stampij aan het maken in het hok (waar dus ook Charlotte zit – mogelijk op eieren, maar zeer waarschijnlijk gewoon hersteltijd neemt). Bruce was totaal in paniek - geen dames om hem heen en hij wist duidelijk niet waar hij het/hun zoeken moest. Hij holde een tijd lang heen en weer en ging uiteindelijk naar het kippenhok om de nog altijd luid kakelende Abygail bij te staan (hij heeft echt goede kanten) en vervolgens kukelde hij de hele tent bij elkaar om de andere hennen terug te roepen. In onze ogen (en hier komen dus onze scherpe observaties los over het ons omringende) hebben de dames Bruce een lesje willen leren. ‘Zonder ons heb je geen functie en je kan nog zo’n stampei maken, zonder ons is het allemaal loos gekukel. Respect gast! (en hopelijk zijn we binnenkort met zijn tienen).’

Hier onder zie je hoe Brünhilde en Mathilde een kommetje met eten voor kleinzoon Elias als maal voor hunzelf beschouwen.

Naschrift

Charlotte heeft 2 kuikens gekregen, dus ze heeft weldegelijk op eieren zitten broeden. Daarmee vervalt in ieder geval een hypothese. Het lijkt er op dat het om 2 hennen gaat en dat is dan weer een verheugend gegeven voor alle andere hennen.